Складанне: апісанне карціны А. А. Рылов "палявая рябінках"

C якой нiбы лёгка свабодай

Яна рассыпала паўсюль прыгажосць

І разнавіднасці з адзінствам согласен!

Але дзе, якая пэндзаль яе адлюстравала?

Гэта хараство прыроды, буянства фарбаў роднай зямлі, нашай Радзімы перадала на палатне пэндзаль выдатнага майстра, спевака расійскай прыроды - акадэміка жывапісу з 1915 года Аркадзя Аляксандравіча Рылов ў адным з яго твораў - карціне «Палявая рябінках».

Аркадзь Аляксандравіч нарадзіўся на шляху ў Вяцкую губерню ў 1870 годзе і вырас у сям'і зусім не «художественной9raquo; - яго айчым быў натарыусам, але Аркадзя з дзяцінства цягнула да малюнках роднай прыроды: ён часта рабіў замалёўкі пейзажаў Вяцкі краю, падбіраў колеры, эксперыментаваў з фарбамі.

У 24 гады ён паступіў у Акадэмію мастацтваў да выбітнага майстру святла і цені - мастаку А. І. Куінджы, які павучаў яго як мага больш часу праводзіць на прыродзе і пісаць толькі з натуры, разглядаць кожны аб'ект на будучай карціне як цэласную частка кампазіцыі ў яе гарманічнасці .

Карціна «Палявая рябінках» напісаная мастаком ўжо ў сталым узросце - яму было 52 гады, калі за плячыма ўжо вялікі пройдзены шлях пошукаў, творчых перамог і няўдач, назапашаны вялікі вопыт перадачы на ​​палатне каляровага разнастайнасці навакольнага свету.

На карціне - разгар лета. На пярэднім плане - цэнтры кампазіцыі - намаляваныя кветкі піжмы, якую яшчэ называюць палявой рябінках за падабенства лісця і парасонаў кветак расліны з дрэвам, апетыя многімі паэтамі - прыгажуняй-рабінай. Крыху воддаль бачная невялікая рэчка з вадой глыбокага сіняга колеру, з-за таго што ў ёй адлюстроўваецца сіняе паўночнае неба з праплываюць па ім аблокамі, падобнымі на пухнатыя белыя камячкі ваты. Злева на карціне і некалькі ў глыбіні яе над берагам рэчкі схіліліся маладыя стройныя бярозкі - адзін з сімвалаў Расіі. Іх галіны трохі выгнуліся пад напорам што дзьме над ракой ветрыку, які прымушае шамацець лісце бярозак, і, пры абавязкам ўглядання ў карціну, узнікае невымоўнае адчуванне, быццам чуецца гэты шолах, які выклікае жаданне пабегчы басанож па траве да бярозак на карціне, акунуцца ў празрыстую ваду гэтай цудоўнай маленькай безназоўнай рэчкі.

У цені за хмызнякоў над вадой на іншым беразе хаваецца ад сонца рыба, стракочуць конікі ...

Мастак выкарыстаў незвычайна шырокую палітру фарбаў, што было зусім не цяжка зрабіць з-за разнастайнасці фарбаў самага прыроднага ландшафту, але, гуляючы на ​​кантрасце, ён вылучыў жоўты колер як дамінуючы і пабудаваў вакол яго узрушаючую гаму каляровых пераходаў, арганічна упляцення іх у малюнка разнатраўя пярэдняга і задняга планаў.

Калі ўзіраўся ў карціну, імкнучыся поглядам ахапіць яе ў цэлым, то ў глыбіні душы пачынаюць гучаць урыўкі з «Июля9raquo; з цыкла «Поры года» П. І. Чайкоўскага. У душы расце гонар за нашу зямлю, за нашу Радзіму, лепш якой няма на свеце, велічная прыгажосць і ў той жа час вытанчаная прастата яе нельга параўнаць ні з якімі іншымі землямі, а людзям, які стварыў цуд такія шэдэўры, падобныя гэтай карціне - наша глыбокая падзяка .

Мы ў Фэйсбуку

"сезоны года" - гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.

Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.

Складанне па карціне А. Рылов «Палявая рябінках»

Мы глядзім на карціну рускага жывапісца Аркадзя Аляксандравіча Рылов «Палявая рябінках», напісаную ім у пачатку дваццатага стагоддзя.

Падрабязнае апісанне карціны

Перад намі падкупляе сваёй прастатой і штодзённасцю пейзаж, выдатны выгляд самага звычайнага, самога распаўсюджанага, самага часта сустракаецца ў расійскай глыбінцы лугі летам.

Але ад гэтай сваёй штодзённасці і паўсюдна луг становіцца кожнаму з нас толькі бліжэй і радней. Хто ў гарачы летні поўдзень не ляжаў вось у такой высокай сакавітай зялёнай траве, гледзячы на ​​што адплывалі ўдалячынь аблокі.

На пярэднім плане карціны прама перад тварам гледача - высокая, густая, сакавітая ярка-зялёная трава з шчодра раскіданымі ў ёй ярка-жоўтымі палявымі кветачкамі піжмы і пранізліва-белымі суквеццямі палявой кашкі. Усё гэта буяна Квітнеючае разнатраўе запрашае нас падбегчы гарачым днём да ракі, якая ярка-блакітны з блакітам стужкай цячэ праз гэты дзівосны лужок.

Бліжэй да берага на лузе растуць стройныя бярозкі, якія быццам стаміўшыся ад летняй спёкі, спрабуюць схіліць у ваду свае тоненькія галінкі. На другім беразе ракі такі ж парослы буянай травой зялёны луг з зрэдку растуць на ім дрэвамі.

І на самым даляглядзе групка насычана-зялёных кучаравых дрэў, якія як верныя варты ахоўваюць ўсеагульны супакой, панавальны на гэтым цудоўным палатне.

І зверху пазірае на ўсё гэта хараство, на ўсё гэта буянства фарбаў і колераў вялікае, спакойнае, вечна мудрае сіне-блакітнае неба, па якім забіяцка і хутка бягуць ў далёкае падарожжа бела-блакітныя пухнатыя аблокі. Бягуць, каб хутчэй распавесці ўсім свеце аб зачаравальнай і прываблівай сваёй прастатой прыгажосці рускай прыроды.

Якія пачуцці выклікае ў нас карціна Рылоў

Калі нейкі час неадрыўна глядзець на карціну, пачынаеш адчуваць, як прыпякае паўдзённае сонейка, як паўзе па шчацэ няўрымслівая божая кароўка, як варушыць валасы лёгкі ветрык. Галава пачынае кружыцца ад гэтага насычанага, ні з чым не параўнальнага і усім вядомага паху квітнеючых лугавых траў у гарачы летні поўдзень.

Выдатна валодаў пэндзлем гэты жывапісец Аркадзь Рылов, калі амаль праз сто гадоў, гледзячы на ​​яго карціну, любы школьнік можа адчуць пах лета і травы.

Хочацца змахнуць з ілба бисеринки поту, ускочыць і з крыкам і цюгаканнем імчацца да ракі і плаваць, плаваць, падымаючы вакол сябе мірыяды іскрыстых і пераліўных на сонца вадзяных пырсак. Потым выскачыць на бераг і зваліцца ў знямозе ў цені бярозкі ў мяккі травяны дыван і глядзець скрозь бярозавыя