Складанне па карціне А.А. Пластовых «Першы снег»
Бывае, проснёшься зімовай раніцай, падыдзеш да акна, а там усё белым-бела. Буйныя шматкі снегу пакрываюць кожны кавалачак зямлі, кожную галінку дрэва. У гэты момант хочацца радавацца і весяліцца, бегчы на вуліцу, ляпіць снежкі і гуляць з сябрамі.
На карціне «Першы снег» мастаку А.А. Пластовых атрымалася перадаць ўрачыстасць дадзенага падзеі. Дзяўчынка з хлопчыкам выбеглі на ганак з хаты, каб ўдосталь атрымаць асалоду ад прыгажосцю зімовага пейзажу. Дзеці прачнуліся зусім нядаўна і, убачыўшы снег за акном, паспяшаліся выбегчы на вуліцу. Хлопчыку гадоў шасці, дзяўчынка ледзь старэй. Можа гэта брат і сястра, якія прывыклі ўвесь час праводзіць разам. Збіраліся прыхапкам: гэта бачна па іх вопратцы. Дзяўчынка хутка заскочыла ў галёшы, а замест шапкі накінула яркі жоўты хустку. Аднак, мяркуючы па выразе яе твару, ёй зусім не халодна. Хлопчык накінуў бацькаву ватоўку і паспяшаўся далучыцца да сваёй сястры.
Яны спяшаліся выбегчы як мага хутчэй на вуліцу, каб пачаць гарэзаваць ў снезе з суседскімі дзеткамі. На заднім плане карціны віднеюцца вясковыя хаты ў снезе. Каля ганка размясціўся невялікі кветнік, у якім расце прыгажуня-бяроза і пару іншых кусцікаў. Побач не спяшаючыся ходзіць варона, яе лапкі раз-пораз правальваюцца ў гурбы.
Мастак выкарыстаў мінімум кветак пры напісанні дадзенай карціны. Шэрыя і карычневыя тоны запоўнілі вялікую яе частку. Толькі ярка жоўты хустку ўносіць элемент цяпла. Дзяўчынка ў ім глядзіць наверх, у неабсяжнае неба, адкуль, як па чараўніцтве, з'яўляюцца новыя сняжынкі. Яны ляцяць і ляцяць, абсыпаючы тоўстым снежным покрывам ўсё вакол. Карціна падахвочвае да разважанняў аб шчырай радасці, пра сапраўдныя каштоўнасцях у жыцці. Міжволі пачынаеш верыць у цуд і ў светлы, беласнежнае будучыню.
Складанне »Карціна» складанне па карціне А.А. Пластовых «Першы снег»
Складанне па карціне пластовых «Першы снег»
Паглядзім на карціну рускага мастака Аркадзя Аляксандравіча пластовых «Першы снег».
Мы бачым на карціне драўляны вясковы дом з ганачкам з двух прыступак. Перад домам злева ад дзвярэй, абгароджаная акуратным невысокім драўляным плотам, расце бярозка. Дарожка, якая ідзе перад домам, ўцякае ўдалячынь, да групы такіх жа вясковых хатак. Удалечыні за домам мы бачым самотна які спяшаецца падарожніка.
На ганку, шырока раскрыўшы вочы і усміхаючыся, стаяць двое вясковых дзетак - дзяўчынка гадоў дзесяці і яе малодшы васьмігадовы братачка. Дзеці добра апранутыя, на іх цёплыя кажушком і валёнкі, на галаве ў хлопчыка гарнастаевых мехам чорная шапка-ушанка, а ў дзяўчынкі - цёплы і пухнаты бэжавы пуховая хустка. Дзеткі зябка хаваюць у кішэні пальтишек змёрзлыя ручкі.
Вачаняты іх гараць радасцю і задавальненнем, яны ўважліва ўглядаюцца ў неба. Што ж яны там убачылі?
З неба ўрачыста падаюць, кружачыся і бліскаючы, выдатныя белыя сняжынкі. Па выразах асоб дзяцей лёгка можна здагадацца, што сняжок ў гэтым годзе першы, так шмат у іх вачах здзіўлення, непадробнай захаплення і радасці.
На карціне відавочна ранняе раніцу і ўчора, калі клаўся спаць, дзеці бачылі толькі брудны, цёмны і маркотны двор. А за ноч усё паспела замесці снегам: і вуліцу, і дома ў глыбіні карціны і самотна якая стаіць ля дома бярозку. Усё пакрыта белым іскрыстым дываном. Перад бярозай ў снезе ходзіць варона, і нават птушка відавочна рада, што нарэшце-то пайшоў снег. Карціна выканана ў халодных бела-блакітных з шэрым танах і толькі адно на ёй цёплае плямка - дзявочых бэжавыя палітончык і хустку.
Якія пачуцці ахопліваюць нас, калі мы глядзім на карціну
Гэтая выдатная, чыстая, светлая карціна выклікае ў гледача толькі станоўчыя эмоцыі і далікатныя пачуцці. Што можа быць больш загадкава, чароўны і больш прыгожага, чым першы снег, гэтыя такія зіхоткія, разьбяныя, халодныя малюсенькія сняжынкі, якія паступова ахутваюць ўсю зямлю дрэвы казачнай белай заслонай.
Мастаку ўдалося так добра перадаць адчуванне цуду і свята, якое ўзнікае ў кожнага чалавека пры поглядзе на які ідзе снег, што шчокі гледачоў пачынае пашчыпваў марозік, здаецца, што вось-вось апусціцца на працягнутую далонь дзівосная ледзяная госця.
Паветра становіцца празрыстым і свежым, хочацца апрануцца цяплей, і глядзець, глядзець на гэта бясконцае кружэнне белых ажурных сняжынак. Здаецца, што яшчэ хвіліна і памчышся з гэтымі дзеткамі, зачаравана стаяць на ганку, звалішся ў беласнежны гурбу, набярэш поўныя далоні снегу і падкінулі далёка ўвысь.